Sadece bir kağıt ve kalem gerek denilen anlardan birisinde olduğunda radyodaki çalan şarkı gibi bir anda dökülen kelimeler gibi işte yanlızlığım… Bir bar taburesine oturmuş küçük bir çocuk gibi ayaklarım yere basmadan, ayaklarım değildi oysa sallanan…..
Gittin… Olmaz dedin….
Oysa sen beni miniğim diye severdin… Daha önce neredeydin diye soran sen değil miydin?
İçimdeki Çocuğun öldüğü bir yerdeyim şimdi… Gülmüyor eskisi kadar gözleri. Yalan, Riya, İftira… Eski resimlerime bakıyorumda ne kadar güzel gülüyordu gözlerim. Gözlerimi kapatıyorum yine o güzel günleri görmek için, gidiyorum birden. Bambaşka bir yer hayal ediyorum… yanımda sen var gibi, kokunu duyuyorum. Belki dışardan bakanlar beni uyuyor sanıyorlar ama nerden bilsinlerki gözlerim kapalı gönlüm açık…
Hayat aldığımız nefeslerle değil, nefesimizi kesen anlarla ölçülüyormuş mesela bunu öğrendim senden uzakta olduğumda. Nefesimi kesen her an yaşadığımı hissettim. Eğer sevdiğimiz kişiler bizden çalınmışsa, onları uzun yaşatmanın yolu, onları asla sevmekten vazgeçmemektir. Binalar yanar, insanlar ölür; ama gerçek aşk, ölümsüzdür.
” Birlikte olmayı hak etmeyen milyonlarca insan yan yanayken, ben neden hala senden ayrı nefes alıyorum?”
Düşünüyorum da senle ben köfte ve patates gibi değil miyiz? Birbirini bu kadar güzel tamamlayan başka bir şey var mı bildiğin. Kendini avutur cümleler bunlar… Sanırım bu akşam köfte yaptığımdan böyle bir benzetme yaptım yada seni her an her yerde gördüğümden, düşündüğümden…
Bazen en uzun yolculuk iki insan arasındaki mesafedir. Hayatımın en uzun yolculuğu gibi şimdi zaman. mola veriyorum ama ara ara seni görüyorum… yol bitmiyor…
” Yolda bizim yolcuda bizim aslında… Yol Arkadaşımız burada çok önemli..”
Ben senin hayatının bir bölümünde yer aldım ama sen benim hayatımın tamamıydın. Belki bilmedin, hissetmedin…Zaman devadır derler aşk acısına, Oysa zamansızdır aşk. KoşulsuzdurSeni günde 1 defa görmek bana yetmez oldu… Yalvarsam fayda eder mi?
Anlamıyorum insanları küsmek ve darılmak için bahaneler aramak yerine, sevmek ve sevilmek için çareler arasanıza…Neden bu kırgınlıklar kaprisler….
insan sevdiğini öldürür diye bir söz vardır ya. Aslında bakarsab insanı öldüren hep sevdiği değil midir? Yani bende Hep öyle oldu… Her sevgimde öldüm, Sonra bir sonrakinde dirildim… Nasıl bir duyguydu bu kimseye demedim ama burada yazıyorum. Nasıl mı? Karda donmak üzeresin, uyumak tatlı geliyor, ama ölüyorsun farkında değilsin.Bazen ilk görüşte bilirsin öleceğini , o insan senin kaderindir. Bazen bir ömür ararsın, bulunmaz. İşte Öyle işte Aşk…
Aşık olmak anlık bir şey. Birden her şeyin çok parlak göründüğü, birden en pastel renklerin bile ısınmaya başladığı, birden tüm yemeklerin, çok daha lezzetli olduğu bir an bu. Sahi ya Birlikte değilsek, hayatın ne değeri olabilir ki?
